Έτσι απλά, σιγανά, ταπεινά.
Έτσι ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μας,
απ’ τα χρόνια…
Έτσι ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μας,
απ’ τα χρόνια…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Στο διάολο η τάξη των πραγμάτων που θέλει, εμάς τους φευγάτους, κρυφά να κοιταζόμαστε, από κάποια απόσταση...
Μία λαθραία ματιά, σ' ένα λαθραίο ρολόι, να μας ξυπνά που και που, κάνει καλό...
'Ηλιε, ανάτηλε..!
Όταν ξυπνά ο ποιητής
αρχίζει μόνος του
να σκαρφαλώνει στο βουνό
που ορθώνει ο πόνος του...
αρχίζει μόνος του
να σκαρφαλώνει στο βουνό
που ορθώνει ο πόνος του...
Στο διάολο η τάξη των πραγμάτων που θέλει, εμάς τους φευγάτους, κρυφά να κοιταζόμαστε, από κάποια απόσταση...
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
▼
2008
(19)
- ► Φεβρουαρίου (1)
-
►
2007
(72)
- ► Δεκεμβρίου (32)
Πληροφορίες
- Νικόλας Κάπα
- Αθήνα, νοτιοδυτικά της Ακρόπολης, Greece
- Συνοδοιπόρος της Νωτιαίας Ομίχλης μου. Αυτού του σύννεφου που κουβαλάμε στη ράχη μας, στους ώμους μας, στην άκρη της ουράς μας. Δεν το βλέπουμε. Όμως είν' εκεί, για ν' αγκαλιάζει τον ίσκιο μας... (άλλοι το λένε "αύρα"??)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου