Επετειακή...επαιτεία.!.

Η Ελλάς που κοιμάται
και, στον ύπνο, παλιότερες δόξες θυμάται,
ξυπνώντας φοβάται
πως δεν είναι η πρώτη απ’ τις τρεις που αγαπάτε…

(...Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια..??)

Παραίνεση...

Σου λέω να δεις γιατί και πώς
σε υπνωτίζει η εξουσία
και σε διορίζει ουραγό,
κομπάρσο σε προ-κατ ταινία…

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσό..!

Φτιάξανε σύλλογο και μαζευτήκανε καλές κυρίες
που θέλουν πιο καλές να γίνουν κάνοντας φιλανθρωπίες.
Παίζουν μπιρίμπα και κουμκάν συνέχεια πίνοντας τσάι
και ό,τι χάνουν - λεν’- “υπέρ ασθενών και απόρων” πάει..
……………………………………………………………
Σαν δημοσίευση - ξένη - εμφανίστηκε μία αγγελία
Πως θα γινόταν - λέει - γλέντι φιλάνθρωπο σε μια πλατεία.
Και την επαύριο έτρωγαν κι έπιναν καλοφαγάδες
για να βοηθήσουνε της γης ολόκληρης τους φουκαράδες..
……………………………………………………………
Αγανακτήσανε κάποιοι ευυπόληπτοι αριστοκράτες
όταν τους έκλεισαν τον δρόμο οι άνεργοι πρώην εργάτες.
Κι εκείνοι απάντησαν με ένα σύννεφο από ντομάτες
στους ευυπόληπτους αγανακτήσαντες αριστοκράτες…
……………………………………………………………
( Χρυσό δεν είναι ό,τι λάμπει στις βιτρίνες.
Συχνά, από μέσα, έχει ατόφιες… λαμαρίνες.! )

Καλέ μου Άνθρωπε...

Καλέ μου άνθρωπε, για δες:
Σεισμοί μπρος-πίσω μας κουνάνε
κι όλοι μας ρίχνουν το ψωμί
απ’ το τραπέζι πριν το φάμε…

Για δες ακόμα εσύ κι εγώ
πώς αγαπιόμαστε και πάμε…
Πάμε ο ένας του αλλουνού
το μάτι λίγο να του φάμε…
…………………………….
( Και τι να πρωτοκλάψουμε,
ποιος ξέρει;
- Την πληγή, το χέρι ή το μαχαίρι; )

Τίποτ' άλλο...

Δεν ζητάω τίποτ’ άλλο…
Μόνο δώσ’ μου ένα φιλί
και τον ρόλο του τρελού,
σ’ ένα θέατρο πολέμου, για να παίζω.
Τίποτ’ άλλο…

Μουντίλα..!

Τώρα, μουντός που είν’ ο καιρός
και που δεν λέει να φύγει η νύχτα,
βαθειά κοιμούνται: και ο Θεός
και η…εξ ουρανού βοήθεια!…

ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΟΝΕΙΡΑ

Είναι η μέρα καυτή
Κι η νύχτα κρύα πολύ
Πού να διαλέξω να ζήσω…
Κίτρινοι, μαύροι, λευκοί
Και μια σταγόνα σοφή
Σε ποιόν απ’ όλους ν’ αφήσω…

Όλοι, δυνάστες, μαζί
Με μια γερή μηχανή
Κόβουν τον κόσμο στη μέση
Κι αναρωτιέμαι κι εγώ
Το πιο μεγάλο κακό
Σε ποιο κομμάτι θα πέσει…

( Γαλάζια και κόκκινα
Και γκρίζα και πράσινα
Πολύχρωμα όνειρα
Μαυρόασπρα βάσανα… )

Γέμισε ανέμους η γη
Χιόνια, λιοπύρια, βροχή
Και πικραμένες πατρίδες
Που τις γεμίζουν λαοί
Θύματα λίγο ή πολύ
Στων αρχηγών τις παρτίδες…

Νύχτα και μέρα η ζωή
Γράφει τραγούδια κι αυτή
Μ’ όποιον σκοπό τη βολεύει…
Σήμερα εσέν’ αγαπά
Κι αύριο σε ξεπουλά
Κι άλλη αγάπη γυρεύει…

( Γαλάζια και κόκκινα
Και γκρίζα και πράσινα
Πολύχρωμα όνειρα
Μαυρόασπρα βάσανα… )

Λοιπόν, τώρα τί...

Λοιπόν, τώρα τί…
Πόσες φορές, το φεγγάρι, πρέπει να σε πνίξει
για να καταλάβεις πως δεν μπορείς να το καταπιείς ολόκληρο;
Πόσες φορές, ο ήλιος, πρέπει να σε κάψει
για να βεβαιωθείς πώς δεν μπορείς να τον κοιτάς κατάματα.
Και πόσο ακόμα η καρδιά σου πρέπει να ματώσει
για να πιστέψεις ότι το κέντρο του κόσμου
βρίσκεται, από ‘σένα, λίγο μακρύτερα;

Λοιπόν, τώρα τί…
Ο ουρανός που ήθελες άνοιξε.
Όμως τ’ αστέρια που σημάδευες δεν έπεσαν
-και, πάντως, όχι στην αγκαλιά σου.
Και πώς να έπεφταν άλλωστε
αφού, στο είπα, το κέντρο βαρύτητας
βρίσκεται, από ‘σένα, λίγο μακρύτερα…

Λοιπόν, τώρα τί…
Τί περιμένεις;

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΝΕΑ...ΧΘΕΣΙΝΑ

Είναι και σήμερα τα νέα χθεσινά

κι αυτό που θέλουμε πολύ αργεί να γίνει..

Μόνο που, σήμερα, στον τοίχο με μπογιά

γράφει ότι κάποιος αγαπά κάποια Ειρήνη…

……………………………………………..

Είναι και σήμερα τα νέα χθεσινά.

Πόλεμοι, λάβαρα, λοιμοί, σεισμοί και πείνες

κι ο ήλιος, άρρωστος βαριά με ιλαρά,

ψάχνει στη δύση γιατρικά και βιταμίνες…

…………………………………………….

Είναι και σήμερα τα νέα χθεσινά…

Μέσ’ στα μηνίγγια μας σφυρίζουνε σειρήνες.

στα ναρκοπέδια οι μπάτσοι παγανιά

κι οι τρομοκράτορες σερβίρουν διοξίνες…

…………………………………………….

Είναι και σήμερα τα νέα χθεσινά

κι αυτό που θέλουμε πολύ αργεί να γίνει..

Μόνο που, σήμερα, στον τοίχο με μπογιά

γράφει ότι πάλι θα σκοτώσουν την Ειρήνη…