Λοιπόν, τώρα τί...

Λοιπόν, τώρα τί…
Πόσες φορές, το φεγγάρι, πρέπει να σε πνίξει
για να καταλάβεις πως δεν μπορείς να το καταπιείς ολόκληρο;
Πόσες φορές, ο ήλιος, πρέπει να σε κάψει
για να βεβαιωθείς πώς δεν μπορείς να τον κοιτάς κατάματα.
Και πόσο ακόμα η καρδιά σου πρέπει να ματώσει
για να πιστέψεις ότι το κέντρο του κόσμου
βρίσκεται, από ‘σένα, λίγο μακρύτερα;

Λοιπόν, τώρα τί…
Ο ουρανός που ήθελες άνοιξε.
Όμως τ’ αστέρια που σημάδευες δεν έπεσαν
-και, πάντως, όχι στην αγκαλιά σου.
Και πώς να έπεφταν άλλωστε
αφού, στο είπα, το κέντρο βαρύτητας
βρίσκεται, από ‘σένα, λίγο μακρύτερα…

Λοιπόν, τώρα τί…
Τί περιμένεις;