Μίντια-Μεσάνυχτα...

Ήτανε δυνατός ο άνεμος στο ηλιόγερμα
κι ότι τραγούδησα χάθηκε
πνίγοντας τον αχό του
στις απέναντι ράχες…

Επειδή πούλαγαν ακριβά την διανόηση οι απόστολοι,
έφτιαξα εν’ αχταρμά από ευχές και πραμάτειες…
Κι αφού σοφός δεν βρέθηκε για να με πιστέψει,
δεν βρέθηκε ούτε ένας τρελός για να με πολεμήσει .
Έτσι, αξιώθηκα κι εγώ
να μπω στα...μίντια-μεσάνυχτα.

Αμυδρά θυμάμαι πως, τα πρωινά,
ο ίσκιος μου ήτανε καλός.
Τα μεσημέρια, ήτανε στραβός
και τα απογεύματα ανάποδος.
Πολύ ανάποδος ήτανε τ’ απογεύματα
και δεν τον άντεχα, ώσπου τον έδιωξα.
-ερχόταν νύχτα, θυμάμαι,
κι ανάγκη δεν τον είχα πια, τον ίσκιο μου-

Κι έπεσε η νύχτα…
Πάει ώρα πια που κούρνιασαν τα πιο ανήσυχα πουλιά.
Πάει ώρα πια που έσβησε κι ο τελευταίος ήλιος.
Και η καμπανιά του εσπερινού πάει καιρός που δεν μιλά.
Πάει ώρα πια που νύσταξε κι ο τελευταίος φίλος…

Και σας φιλώ…
Σας χαιρετώ…
Γιατί σοφός δεν βρέθηκε που να με πιστέψει,
δεν βρέθηκε ούτε ένας τρελός για να με πολεμήσει…
Έτσι αξιώθηκα κι εγώ
να μπω στα...μίντια-μεσάνυχτα…