Σαρανταεξάστροφο Αποτύπωμα Θορύβου Ψυχής...

Πιστεύω στον δεσμώτη των θεών
Στον δούλο άνω-θρώσκοντα που λιώνει
Στα λόγια των μεγάλων αδελφών
Στην τρύπα του ουρανού που μεγαλώνει…

Πιστεύω στα σημάδια των καιρών
Στα λοίσθια που πνέει η μηχανή σου
Στο ξύπνημα των όποιων ζωντανών
Στην αύρα της αγίας Αναβύσσου...

Πιστεύω στο παιχνίδι της ζωής
Στα όνειρα αποκοιμισμένων φίλων
Στο σπλάχνο της γλυκιάς ανατολής
Στο δάγκωμα απαγορευμένων μήλων...

Πιστεύω στην ανάγκη της φυγής
Στο ύψος που πετάει ο διπλανός μου
Στο αίμα σαν σταγόνα της ψυχής
Στον όλεθρο που εξάγγειλε ο θεός μου...

Πιστεύω στην οργή των θαλασσών
Στον πόλεμο της γης με τον αέρα
Στα νύχια πετεινών αρπαχτικών
Στο μπόλιασμα της φρίκης με φοβέρα...

Πιστεύω στις σταγόνες της βροχής
Στο σώμα από τη δίψα αγριεμένο
Στα φρούτα της καινούργιας εποχής
Στο χώμα το στεγνό και το βρεγμένο...

Πιστεύω στο παιχνίδι των ματιών
Στο υγρό γλυκό λαχάνιασμα της γλώσσας
Στον φόβο μου, το νέκταρ των δειλών
Στον πόνο τον δικό μου, τον δικό σας...

Πιστεύω στη βοή των μελισσιών
Στα βράχνα βογκητά της συνουσίας
Στο κλάμα και στο γέλιο των φιδιών
Στις ύπουλες αυλές της εξουσίας...

Πιστεύω στα τραγούδια των τρελών
Στα ίχνη των αρχαίων μας στον δρόμο
Στα στρόγγυλα βυζιά των μαγισσών
Στον μύθο για τον τέλειό μας νόμο...

Πιστεύω στο λουλούδι -πως ανθεί
Στο τζάμι του καθρέφτη -πως θαμπώνει
Στο κάθε ορφανό -ότι πενθεί
Στο φως των αστεριών -γιατί νυχτώνει...

Πιστεύω στις ορμές των κοριτσιών
Στο ξάφνιασμα της ήβης των εφήβων
Στους έρωτες αντρών και γυναικών
Στον κόσμο της σιωπής και των θορύβων...

Πιστεύω στην αλήθεια -τη γυμνή
Στο ψέμα -το ελάχιστα ντυμένο
Στη φύση τη μανούλα την αγνή
Στο τέρας που βρυχάται πληγωμένο...

Πιστεύω στους κατάθλιπτους βοσκούς
Στα λείψανα προβάτου που εσφάχθη
Στους οσιολογιότατους ασκούς
Στα άπειρά μας χρόνια και στα λάθη...

Πιστεύω στους καπνούς και τις φωτιές
Στα όνειρα της γης που μαραζώνει
Στα ξόμπλια, στις κατάρες, στις ευχές
Σ’ αυτούς που βγάζουν λόγο απ’ το μπαλκόνι...

Πιστεύω στο καμάρι των εθνών
Στο λάβαρο που ορέχτηκε ο αέρας
Στα χέρια τυμβωρύχων ελε(γ)εινών
Στη χάρη της αγίας Φαλκονέρας....

Πιστεύω στο μυαλό όταν πάει αλλού
Στο πείραμα μετάλλαξης του μαύρου
Στο βύθισμα της άκρης του γιαλού
Στο πιο μεγάλο αυγό -του δεινοσαύρου...

Πιστεύω στη σιωπή των κατσικιών
Στους λύκους και στις κόκκινες σκουφίτσες
Στη φούσκα των μεγάλων αξιών
Στον πόθο σταυρωμένο -με καρφίτσες....

Πιστεύω στην ψυχή των λουλουδιών
Στον κάθε πηγεμό για την Ιθάκη
Στο φως που ακούν τα μάτια των τυφλών
Στο ράδιο-φονικό μας Ναγκασάκι...

Πιστεύω στα ταξίδια των ιών
Στα όποια διαδίκτυα εμπόρων
Στις θάλασσες αθλίων ξαπλωτών
Στα ράθυμα φυλάκια συνόρων…

Πιστεύω στις ανάποδες στροφές
Στη βία της οργής που ξεθυμαίνει
Στις πύρινες ηφαίστειες γιορτές
Στη λάβα των κρατήρων που ανεβαίνει…

Πιστεύω στους βοστρύχους των μουσών
Στο χνούδινο χορτάριασμα των τάφων
Στα λόγια του μαντείου των Βακχών
Στις λόγχες ποιητών και μονομάχων…

Πιστεύω στην ψυχή των αριθμών
Στο ψάξιμο -αυτό που δεν τελειώνει
Στη σχάση των πυρήνων -των σπυριών
Στο άρμεγμα -το άγριο που ματώνει…

Πιστεύω στις βουτιές των αετών
Στην τύφλα της ματιάς των νυχτερίδων
Στα θύματα -τους θύτες των θυτών
Στο μέλλον των μεγάλων -κατσαρίδων…

Πιστεύω στο: “ποτέ μη λες ποτέ”
Στο: “ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος”
Στης ίριδας τον διάφανο λεκέ
Σ’ αυτούς που με χτυπάνε -κατά λάθος…

Πιστεύω στη ζωντάνια της αρχής
Στον ίδρο και τον κάματο του τέλους
Στις ρίζες της παγκόσμιας φυλής
Σε ανάκατους: καλούς, κακούς και ξένους…

Πιστεύω στη διαύγεια του νου
Στο κάθε ξωτικό που την τονώνει
Στο χέρι μου στον ώμο του αλλουνού
Στη φούχτα που πισώπλατα σκοτώνει…

Πιστεύω στα οράματα παιχτών
Στον ύπνο της ωραίας ειμαρμένης
Στους ήχους απ’ τα ζάρια των ψυχών
Στο εντός της σαρκοφάγου που πεθαίνεις…

Πιστεύω στο τροπάριο της αυγής
Στον τύπο “ντι-εν-έϊ” που μας ορίζει
Στο έλεος των πόθων της ζωής
Στην κάθε αμαρτία που ζαλίζει…

Πιστεύω στους μικρούς ωκεανούς
Στον κόρφο της μεσόγειας λεκάνης
Στο άρωμα της σάρκας -στους γλουτούς
Στους έρωτες που βρίσκεις και που χάνεις…

Πιστεύω στο τικ-τακ των ρολογιών
Στην έντονη αποτύπωση του χρόνου
Στο μέλλον στο παρόν στο παρελθόν
Στα βάρη που φορτώθηκα επ’ ώμου…

Πιστεύω στα σταφύλια της οργής
Στα αιμάτινα βατόμουρα του πάθους
Στα κόκκινα κεράσια της ντροπής
Στα άλματα -του ύψους ή του βάθους…

Πιστεύω στις γραμμές των παλαμών
Στα χέρια που εικονίζουνε τη μοίρα
Στα τέκνα των κατώτερων θεών
Στη φλόγα που με πήρε -και την πήρα…

Πιστεύω στα δωράκια που κρατείς
Στα όποια αναγνώσματα μου δίνεις
Στον φόβο σου όταν νοιώθεις πως αργείς
Στον πόνο όταν τον ήλιο καταπίνεις…

Πιστεύω στα μυθεύματα που λες
Στην άκρη κάθε μέρας που τελειώνει
Στον σκύλο που θα γλείψει τις πληγές
Στον κόρφο της ψυχής που ξημερώνει…

Πιστεύω στα κουτάκια που έχω βρει
Στην κρύπτη που βολεύω τα όνειρά μου
Στη σπίθα που με καίει κάθε στιγμή
Στο βλέμμα που τραντάζει την καρδιά μου…

Πιστεύω στη φωνή -όταν τραγουδά
Στο δρόμο -όταν μας πάει και μας φέρνει
Στην ξύλινή μας γλώσσα -όταν σιωπά
Στο γκρίζο μας κεφάλι -όταν γέρνει…

Πιστεύω στ’ άστρα που έγιναν χλωμά
Στη θέα της μεγάλης μας απάτης
Στα πόδια του βωμού του Μαμωνά
Στο ατέλειωτο ξεχείλισμα της στάχτης…

Πιστεύω στις ρυτίδες -του καιρού
Στα πιο βαθιά σημάδια -απαραιτήτως
Στο απέραντο βασίλειο -του νεκρού
Στον φίλο -που προδίδω ανεπαισθήτως…

Πιστεύω σε ότι λάμπει απατηλά
Στον ενθουσιασμό της παρθενίας
Στην πρώτη και την έσχατη σπηλιά
Στα σκέλη της μεγάλης κοινωνίας…

Πιστεύω στις συμπτώσεις της ζωής
Στους κύκλους των μικρών μας αεροπλάνων
Στο κλάμα και στο γέλιο της στιγμής
Στο βάσανο των όποιων μας τυράννων…

Πιστεύω στο ότι θες να βαφτιστείς
Στη θέρμη της καρδιάς -των αγαλμάτων
Στην ψύχρα της μεγάλης λογικής
Στον πλούτο του φωτός και των χρωμάτων…

Πιστεύω στην οργή των κεραυνών
Στον τρόμο από το ξάφνιασμα των κρότων
Στις νύχτες ηδονής των στρατηγών
Στο πάθος των μεγάλων μας ερώτων…

Πιστεύω, από πριν, στο πιο μετά
Στην κάθε νέα τάξη των πραγμάτων
Στο ρίγος της καμπάνας που χτυπά
Στο μέλλον του λαού -των ασωμάτων…

Πιστεύω στα παιδιά του μεθυσιού
Στα αρώματα του κήπου των θαυμάτων
Στην έκρηξη θυμού του ποταμιού
Στο σθένος των δικών μου αναχωμάτων…

Πιστεύω και στον ζόφο και στο φως
Και στο άγχος όταν πέφτει ένα αστέρι
Και σε ότι με γερνάει ανελλιπώς
Νυχθημερόν, χειμώνα – καλοκαίρι…

Μα πιο πολύ πιστεύω στο αλγεινό,
που μου έδωσαν, αντίδωρο: να λιώνω!
Τη μέρα κρεμασμένος στο κενό...
Τη νύχτα με φωτιά παρέα μόνο…