Κάγκελα...

Απ’ το παράθυρο του κόσμου το ανοιγμένο
το ξεβαμμένο, το λερωμένο,
βλέπω τις στέγες των σπιτιών μας τις καημένες
δυστυχισμένες και ρημαγμένες .

Βλέπω τους κήπους με αγωνία φυτεμένους
και γύρω-γύρω περιφραγμένους
και τους ανθρώπους μεσ’ στους δρόμους ζαρωμένους
σκυφτούς, κλαμένους, μαρμαρωμένους..

Βλέπω και κάτι κάγκελα τριγύρω εδώ
που μας κυκλώνουν μουλωχτά από λίγο
Και θύμισε μου απόψε να ονειρευτώ
πώς θα μπορέσω κάποτε κρυφά να φύγω…
……………………………………………………
Από ένα βλέφαρο του κόσμου κουρασμένο
και νυσταγμένο και λυπημένο
βλέπω ένα δάκρυ που ετοιμάζεται να φύγει
και την ψυχή μου λυγμός την πνίγει…

Βλέπω τους κήπους με λαχτάρες φυτεμένους
και λίγο-λίγο λουλουδισμένους
Πρώην κοσμοκράτορες στους φράχτες πεταμένους
μουγκούς, βλαμμένους, ταπεινωμένους..

Βλέπω το κάγκελο τριγύρω μας το αγκυλωτό
αργά να μεταλλάσσεται κι αυτό σε κρίνο
Κι όταν νυχτώσει θύμισέ μου να σκεφτώ
πώς θα σας πείσω όλους σας, εδώ να μείνω…