Δι' ευχών...

Έπαιρναν και μας σημάδευαν τις χούφτες
οι μεγάλοι μας πρόγονοι…
Και δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
μας έφτυναν στα μάτια
και μας ξαπόστελναν στη γη.
Κι έλεγαν: την ευχή μέσ’ στην κατάρα μας να ψάχνετε….
Κι εμείς υπακούγαμε
και τρέχαμε σαν διαολεμένα αγγελούδια…

Και δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
ανθούσαν οι αμυγδαλιές χειμωνιάτικα
κι έβγαζαν τα φρούτα κουκούτσια
κι οι μπαξέδες αγκάθινα κέρατα…
Και δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
τα σημάδια στις χούφτες μας
έλεγαν το ριζικό μας,
που ήταν όλο γραμμές, κολλημένες παράξενα
-μπελάς κι αυτές οι δυσνόητες ευχές των παππούδων!

Ώσπου, άξαφνα, ο ουρανός αρρώστησε
κι άρχισε να καταπίνει τον ίσκιο του.
Και δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
ο ήλιος ζαλίστηκε απ’ τα ύψη και πνίγηκε στη θάλασσα…
Κι αφού έμεινε ακηδεμόνευτο το φεγγάρι, - το άτιμο,
ανακατεύτηκε με τ’ αστέρια κι οργίασε ασύστολα.
Και, δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
σε κάθε όργιο υπήρχε το “από μηχανής” δάχτυλο
που διόρθωνε τις ζημιές στα ρομάντζα των ειδυλλίων.
Μάταια όμως!...
Γιατί έτσι αυξήθηκε ο αριθμός των τερατογεννήσεων…
Γιατί γίναμε κάφροι πολλοί, σαν τους κόκκους της άμμου…
Γιατί, δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων, τώρα πεινάμε…
Δι’ ευχών των μυριάδων παππούδων ημών
τώρα πεινάμε πολύ…και διψάμε…