Θυμάμαι...

Τα μάτια μας θυμάμαι
που αρχίσαν’ να μιλάνε
με πόθο, μόλις βρέθηκαν αντικριστά…
Κι ύστερα έκλεισα την πόρτα
κι εσύ έσβησες τα φώτα…
Οι ανάσες μας στην κάμαρα μονάχες πια…

Έξω, στα δρομάκια
αλήτες, μηχανάκια,
ξενύχτι, πεζοδρόμιο και ξαστεριά.
Χτύποι από παλιά ρολόγια,
όνειρα κι ωραία λόγια,
ψίθυροι που χάιδευαν τ’ αυτιά…

Να που όμως ξημερώνει…
Κι η νύχτα που τελειώνει
μας άγγιξε, μας φίλησε, μας είπε ‘γεια…
Πάει…Φεύγουν και τα πρώτα
του έρωτά μας χνώτα.
Σε λίγο θα είμαστ’ άγνωστοι κι οι διό ξανά…

Γέμισαν οι δρόμοι
με κίνηση και σκόνη
γυρνώντας σε μοτίβο καθημερινό.
Θόρυβοι και στενοχώρια
πνίγουν τα ωραία λόγια.
Ώρα για να φεύγω πια κι εγώ…