Στην Έλμα...

Αν και η φύση σε προίκισε τόσο
κάτι έχω κι εγώ να σου δώσω…
…Εικόνες
μιας συλλογής δικής μου,
απ’ τη ζωή μου…

Λέω να σου χαρίσω
την καρδιά όταν ήταν χάμω,
στης ακρογιαλιάς την άμμο,
με την πρώτη ακόμα νιότη της επάνω…
Την αγάπη σαν τραγούδι,
σαν μπουμπούκι από λουλούδι
και σαν λίγο απ’ το μάγουλο μου χνούδι…

Λέω να σου χαρίσω
λίγο ήλιο απ’ τον φεγγίτη
που μου φώτιζε το σπίτι,
τις λαχτάρες μου στους τοίχους με γραφίτη…
Μια μποτίλια πετιμέζι
και τα ζάρια στο τραπέζι
που δεν έπαψε, η ζωή, ποτέ να παίζει…

Και θα σου χαρίσω,
σαν σφυριά πάνω στο αμόνι
που έχεις την καρδιά σου ακόμη,
την ευχή μου να ‘σαι όρθια στο τιμόνι…
Να μη ζεις από συνήθεια,
να ‘χεις χέρια για βοήθεια
και το στόμα σου να λέει την αλήθεια…

Γιατί,
αν και η φύση σε προίκισε τόσο,
κάτι έχω κι εγώ να σου δώσω…
…Σταγόνες
που είναι χυμός, παιδί μου,
απ’ την ψυχή μου…